“O” ve “Ben”

Bir büyük beden… Ama, bugüne kadar gördüğümüzden hayli farklı!.

Boyu eni hayâl edilemeyecek kadar büyük!

Bize göre, sonsuz!.

Bir azâmetli beden!. Düşünemeyeceğimiz kadar derinlikli!.

Bize göre, sınırsız!..

Sanki onun başı var, milyonlarca; kolları var, milyarlarca; ayakları var yüz milyarlarca!

Bedeninin organları, milyarla galaksiler!.

Organların hücreleri, yüz milyarlarca yıldızlar!.

Hücrelerdeki dizinler, yıldız sistemleri!.

O bedenin, bir de ruhu var; tıpkı, bizim ruhumuz gibi!.

O bedenin, şuuru var; tıpkı, bizim şuurumuz gibi!.

O bedenin, “ben”i var; tıpkı, bizim “nefs=ben”imiz gibi!.

O bedenin “ben”inde bilinç var, kendi varlığına ve boyutsal sonsuzluğundaki hiçliğe!. Tıpkı, derûnumuzdakihiçliğimize olduğu gibi!.

O, sonsuz, sınırsız; adı “evren”!. Oysa, yaratılmışın rölatif kavramı sonsuzluk, sınırsızlık!.

Ben” sonsuz, ebedî; adım “insan”!.

O”, mahlûk, yaratılmış; “RUH” adıyla isimlenmiş!.

Ben”, mahlûk, yaratılmış; “insan” adıyla isimlenmiş…

O’nun organları yenileniyor, bedeni yenileniyor; süpernovalar patlayıp, yerlerine yenileri oluşuyor!.. Sonsuz…

Benim, organlarım yenileniyor, bedenim yenileniyor; hücrelerim patlayıp ölüyor, yerlerine yenileri oluşuyor!

O’nun bedeninin ruhu var, bedenini ayakta tutan!. Rûhunun şuuru var sistemini organize eden!.

Benim bedenimin genleri var, bedenimi organize edip ruhumu açığa çıkaran!.

Ben yolculuk yapıyorum, O’nda… O’na… O’nunla!…

O seyrediyor bende; beni, benimle!

Urûc ediyorum semâma!…

Kalb”ime, “rûh”uma, “sır”rıma, “hafî”me; “ahfâ”da!

Hiç oluyor insan; Hep oluyor O!… Seyredilen ve Seyreden!.

Kalb”imle düşünüyor, “nefs”im!

Rûh”umla esmâyı seyrediyor…

“Sır”rımla müsemmayı görüyorum…

Hafî”de yalnızca “ben” varım diyor!… Hitâbı işitense, “Kendisi”!.

“Ahfâ”da… Hişşşt!. Dur ve sus orada!.

O evren!… O, âlemler!… O, “Rûh” adlı melek!.

O’nun da, “nefs”i var…

O’nun da “kalb”i var!.

O’nun da “Rûh”u var!.

O’nun da “Sır”rı var!.

O’nun da “Hafî”si var!.

Ve “Ahfâ”sıyla; NOKTA !

NOKTA, evren!… Evrende nokta, ben!

Nokta, mahlûk; nokta yaratılmış!.

Noktada bir hiç olan ben; fakîr, garîb, âciz, muhtâc!

Nokta, Yaratan’ı tesbih etmede; milyarlarca organı, yüz milyarlarca diliyle…

Ben yaratanımı zikretmekteyim trilyonlarca hücremin her biriyle her an!.

Hücrelerimin her birinin dili… Organlarımın her birinin dili… Ruhumun dili, şuurumun dili, varlığımın anlamının dili, varlığım adı altında varolanın dili, ve ötesi zikretmekte, her an binbir lisan ile Kendisini!.

Âlem zikirde, âlemler zikirde…

Âlem tesbihte; âlemler tesbihte…

Nokta dönüyor, kendi yaratılış amacı çevresinde…

Noktada dönüyor her nokta kendi yaratılış gâyesi çevresinde!.

Her şey dönüyor, Bir Şey çevresinde!.

Melek var, “RÛH” adıyla mümtaz!.

Melek”ten olma melekler… Meleklerden olma melekler!.

Melekler var âzîm… Melekler var, perdeli!.. Melekler var, melekeleri seyrettiklerinden perdeli!.

Melekler, nûr!.

Melekler, şuur!.

Melekler, gayyûr!.

Melekler kâh oluyor bir yaratık; kâh oluyor bir başka yaratık!. Melekler kendi aralarında oynaşıyorlar!.. Evrende, çarkıfelekler dönüyor; çarkı felek iş bitiriyor, diyoruz biz!.

Melek yaratılış amacına hizmet veriyor!

Şeytan adı takılmış olan öyle… Bizler de öyle… Ama kimimiz, kimimize göre, biraz şöyle!

Kimimiz bir derya, kimimiz deryadan bir damla… Ama hepimiz sonuçta aynı salda!.

Gidiyoruz bir semti meçhûle!..

Varlığın sonu, yokluk!

Cennetin sonu, hiçlik!

Nokta’nın yaşamı, bitik!

Ganî “Allah”!

Hû “Allah”!.

Ahmed Hulusi
1999
Sistemin Seslenişi Kitabından

Check Also

Geri Dönüşü Olmayan İnsan Ruhunun Ölümsüz Yolculuğu