Mevlânadan İnciler

Ey can!

Ey bütün canların, can oluşuna sebep olan, ey canlara kanat verip, onları ötelere uçuran aziz varlık!

Seninle beraber olunca ziyandan korkulur mu?

Ey bütün ziyanları kara döndüren sevgili!

Ey elimize çalışma anahtarı veren ve onunla bütün dünya kapılarını açtıran dost!

Sen bizim aramızda gönlümüzde değilsen, o çalışma gücünü bize vermiyorsan, biz ne sebeple dünya işlerine kendimizi vermişiz, didinip duruyoruz?

Nişanı, izi olmayan, kadehsiz sunulan şarabı içmemiş olsaydık, bu nişanlar, belirtiler, bu duygular, bu sezişler nereden gelecekti?

Allah’ım, sen bizim vehmimizin, şüphelerimizin dışındasın ama, bu şüpheleri, bu vehimleri veren kimdir?

Sen, dünyamızdan gizliysen, gözümüze görünmüyorsan, etrafımızda gördüğümüz güzellerin güzelliklerin, güzel eserlerin yaratıcısı olduğun için sana karşı duyduğumuz hayranlık duygusunu kimin yüzünden hissediyoruz?

Görmediğimiz halde neden seni seviyoruz?

Ey yok gibi görünen aziz varlık!

Biz birer gölge varlığız, biz yokuz; var olan, eserleri ile kendini hissettiren ebedi ve sonsuz varlık sensin!