Sınav

“Biz sizi imtihan ederiz…..” ile başlayan cümleler…

Başlarız düşünmeye… Kim bu bizi imtihan eden?… Neden bu imtihan denen olayları oluşturup, bizi de içine atıveriyor!.

Sanki, kazanıp kazanmayacağımızı bilmiyor mu?

“Hakkındaki hükmüm bu!” dese yukarıdaki; bizde itiraz edecek mecâl mi var?

Kazanamazsak ne olur?

Ne zaman veya ne zamana kadar imtihan?!

Uzayıp giden bir yığın soru yumağı düşünebilen beyin için…

Biz sanıyoruz ki…

Yukarıdaki biri, bizim için bir şeyler düzenledi, biz dünyaya gelmeden bir kaç saat evvel!.

Sanıyoruz ki…

Güneş bizim için doğup batıyor!!!.

Mevsimler bizim için değişip duruyor!.

Buğday bizim için yeşerip, koyunlar bizim için kuzuluyor!.

Felekler dünya üzerinde yaşayan bu fakir için yaratılmış ve dönmede!.

Yıldızlar, supernovalar benim için yaratılmış galakside; benim için patlayıp duruyor!.

Yağmurlar benim için yağıyor; bitkiler benim için doğup yeşerip yayılıyor!.

“Geç anladım taşın sert olduğunu!..

Ateş insanı boğar; su yakarmış!!!

İnsan yaşamın gerçeklerini(?)…

Benim yaşıma gelince anlarmış!!!???”

Uydurma, uyarlama; anlayışımı insanlara sergileme!.

Akıllı adamlar benim yorumlarıma güvenmiyorlar…

Dünya onların hatırına dönüyor; Güneş onların hatırına ışık-ısı yayıyor!.

Onlar kendi çabalarıyla para kazanıp; kendi özgür irade ve akıllarıyla bu mertebeleri elde ediyorlar!.

Güneş yılı itibariyle yeryüzünde ortalama sekiz saniye yaşayan insanoğlu; kendini yeryüzünün hâkimi görmeyi bırakın bir yana, göklerin hâkimi olmaya çabalıyor; hayvânî duygularından arınamadan!.

Tahakküm, zorlama!… Tam zekî hayvanlara yakışan duygu!.

İnsan olmanın sınavı ise yaşam boyu devam…

Evet, nereden geliyor bu sınav ve kim düzenliyor soruları?

İnsansılar…

İnsanlar…

Sınavlar insanlar için!..

Sorular; kendini içinde bulduğu olaylar!.

Sınıf geçme şartı, sorulara doğru cevap verebilmek…

Doğru cevaplar, RASÛL’den ulaşmış bizlere… Kitap’ta yazılı…

İnsana yakışan temel prensipler bildirilmiş!.

Sen, olaylar içinde bulmuşun kendini, bilinçlendiğin günden bu yana… Husûsi biri, olayları, senin için düzenlemiyor!

Yaratan, “Sistem”i yaratmış… “Kendini tanı; kendindeki beni bul” ve “ben”imle yaşa; “bana yakışır şekilde”; demiş…“Benim ahlâkımla ahlâklan” demiş…

Her dem, bir olayla karşı karşıyasın!

Güneş senin için doğup batmıyor; yağmur senin için yağmıyor!.

Sen olayların içinde buldun kendini, elinde olmayan bir zaman ve ortamda. Olaylar kendi yolunda akmaya devam edecek!.

Sen…

Ya karşılaştığın olaylar içinde, RASÛL’ün haber verdiği şekilde, kendi hakikatına yakışan bir biçimde, ilmin gereği olan davranışlar ortaya koyarak, hakikatine bir adım daha yaklaşacak; yakîninin meyvelerini derleyeceksin…

Ya da… İlmi ve aklını bir yana koyup; şartlanmaların, ilkel değer yargıların, duyguların istikâmetinde davranışlar ortaya koyacak; sahiplik düşüncesi ve duygusuyla yaşamına yön verip, sonuçta pişmanlıkları oynayacaksın!. Boşa geçen, değerlendiremediğin zamanı, yapman gerekirken yapmadıklarını sonradan asla telâfi edemeyeceksin!.

Karşına her dem gelen, her olay, ilminin imtihanıdır!.

Ya, doğru cevabı vereceksin, doğru cevap seni başka sorulara aktartacak; ya da yanlış cevap seni daha başka sorularla karşılaştıracak!.

Doğru veya yanlış, cevaplayıp geçtiğin soruya tekrar dönme şansın yok!

Sistem acımasız!.

Sistem kesin!.

Sistem katı!.

Sistem senin için yaratılmamış!… Sen, sistem içinde buldun kendini!.

“Felekleri senin için yarattım”ın muhâtabı, Hakikat-ı Muhammedî; NOKTA!.

Senin-benim et-kemiğim ise, ancak kurda kuşa yem!.

Haddini bilmeyene, bildirecek toprak altına girildiğindeki yaşam!.

İnsan, yarınki rahatını olduğu gibi; ölümötesi yaşam rahatını da düşünebilecek asgarî akla sahip olandır!.

İnsansı ise, laf salatası ile ömrünü sürdürür; ancak “ötekiler”in sofrasına salata olacak beyniyle!.

Bakıyorum boşa geçen 54 senelik geçmişime… Ne elde var, ne avuçta!.

Zâhirim muhtâc; bâtınım muhtâc!.

Zâhirim fakîr; bâtınım fakîr!.

Hâlâ fark edememişim sistemi hakkıyla!.

Hâlâ anlamamışım taşın sert olduğunu!.

Hâlâ mûcize, kerâmet bekliyorum!

Güneşin, benim için, batıdan doğmasını; şeytanın şeytanlığını, deccalin deccalliğini benim için bırakmasını istiyor, bekliyorum!.

Sistem sesleniyor hâl diliyle her an bana; ama kulaklarım sağır olmuş, duymuyor!… Gözlerim kör olmuş görmüyor!… Kalbim sanki mühürlenmiş, algılamıyor sistemin gerçeklerini!.

Ekmeden, biçilmediğini!.

Ne ekersen, onu biçeceğini!.

Pahasını vermeden, hiç bir şey alamayacağını!.

“İnsan” etiketli mahlûkâtı, insanların, asla “insan” olarak değerlendirmediğini!.

“Ötekilerin” insanlara hiç bir düşmanlıkları olmamasına rağmen; ortamlarına gelen kuvvesiz insan ruhlarına, timsahın bir ördeğe, aslanın bir ceylana, insanın bir kuzu yada tavuk veya balığa yaklaşır gibi yaklaşacağını, bir türlü fark edip kavrayamıyor, hissedemiyorum!

Oysa bunlar, sistemin gerçekleri!.

“ALLAH Adıyla İşaret Edilen”in yaratmış olduğu “Sistem”in gerçeklerini, fark edebilenler, uyarıyorlar bizleri…

Sistemin gerçeklerine her ters düşüşümüzde, bir kez daha yanmamıza rağmen, elân ısrar ediyoruz o gerçeklere göre yaşamamakta!.

Sonra da öteye dair mûcize beklentileri içine giriyoruz yeniden!.

Kaybettiklerimizi, yitirdik! Bâri bundan sonraki sınavları verebilsek!.

10.5.1999
Ahmed Hulusi’de Kavramlar – İmtihan
http://www.allahvesistemi.org/ahmedhulusidekavramlar/kavramlar/imtihan/index.htm